عبرت گرفتن یا عبرت شدن؟!! قصه چهل و نهم / قصه های شهر هرت
عبرت گرفتن یا عبرت شدن؟!!
قصه چهل و نهم / قصه های شهر هرت
روزی اعلی حضرت هردمبیل با یکی از وزرای حکیمش از محلی رد مى شدند، به خرابه اى رسیدند، دو جغد با هم حرف مى زدند. هردمبیل از وزیر پرسید :
این دو جغد به همدیگر چه مى گویند؟ وزیر گفت:
ممکن است دوست نداشته باشند که ما بدانیم چه مى گویند.
شاه گفت: نه، بگو آن ها چه مى گویند؟ وزیر گفت:
آن جغد خاکسترى، جغد نر است و آن جغد دیگر، ماده است.
جغد خاکسترى به خواستگارى دختر این جغد ماده آمده است براى پسر خودش.
دارند با هم صحبت مى کنند تا مقدمات را فراهم کنند.
آن گاه وزیر محاوره بین دو جغد را چنین واگویه کرد:
آن جغد ماده گفت : دختر من در زیبایى، پر زدن و حرف زدن کم نظیر است، پس مهریه اش سنگین است.
جغد نر گفت: مهر دخترت چقدر است؟
گفت: صد هزار خرابه.
جغد نر گفت: پسر من صد هزار خرابه از کجا بیاورد؟
گفت: تا این زمانی که هردمبیل بر سر کار است، این مملکت رو به خرابى است و
هر چه خرابه بخواهى، پیدا مى شود. تا ستمگران سرکار هستند، هم اقتصاد خراب
است، هم اخلاق، هم زندگى و هم گره هاى زندگى مردم زیاد است. همه مردم دچار
«چه کنم چه کنم ؟»هستند. این طبع ستم و ستمکار است.
هردمبیل که مثل همه خودمگان زورگو ،تاب و تحمل شنیدن سخن راست و حرف حق را نداشت ، بر آشفته شد و دستور داد وزیر را به زندان بیفکنند.
ماموران در حالی که وزیر را به زندان می بردند ، وزیر دمی درنگ کرد و لحظه ای ایستاد و با صدای بلند بر سر هردمبیل فریاد کشید:
ای هردمبیل! سنت الهی دیر و زود دارد ،ولی سوخت و سوز ندارد.سرنوشت تو و امثال تو سقوط و رسوایی و بدنامی است.تنها راه رهایی تو عبرت گرفتن از سرنوشت دیگر خودکامگان است،پیش از این که سرنوشت تو مایه عبرت دیگران گردد!!
