کدام بر که بگرییم؟ ما برحسین؟ یا حسین بر ما؟!!/3
کدام بر که بگرییم؟
ما برحسین؟ یا حسین بر ما؟!!/3
#شفیعی_مطهر
اما ، عزیزان من !
آیا امام حسین (ع) در قبال همه عزّت مداری های خود و در برابر همه مصائب مسلمین از ما گریه و سوگواری می طلبد یا عقلانت و خردمداری؟!
ایشان از شیعه راستین خود ذهنی نقّاد و طبعی وقّاد می خواهد.
« من دلائل العالم انتقاده لحدیثه »
(تحف العقول ، ص ۲۴۸)
سخنی که از قید قلم رسته و بر صدراین مقال نشسته ، گهری ناب و جرعه ای از آفتاب است که از اندیشه و بیان امام حسین (ع) تراویده و بر صفحه ای از صحیفه هستی أرمیده است .
امام آزادگان ، تفکّر و نقّادی سخن را تا بدان پایه ارج می نهند که آن را از نشانه ها و دلایل دانایی انسان می دانند .
عقل را باید به کمال رساند و آن را بر صدر استدلال نشاند .
ایشان بر این باورند که :
« عقل جز با پیروی از حق به کمال نمی رسد .»
اکنون ما امّتی هستیم که پیروی از ائمّه اطهار (َع) را افتخار خود می دانیم و ارادت و محبّت خود نسبت به ایشان را انگیزه همه کارهای خود می شماریم .
آیین ها و مراسمی که ما هر ساله به انگیزه عزاداری و سوگواری حضرت سیّدالشّهدا(ع) برگزار می کنیم ، آیا نباید ما را گامی به سوی شناخت راه و روش ایشان نزدیک کند ؟
ما در این آیین ها چقدر شعر و شعار و نوحه و مصیبت مبنی بر تشنگی این بزرگواران نقل می کنیم ؟! اما کمتر از بیانات و سخنان خود ایشان می گوییم .
سخنرانی حضرت امام حسین(ع) در «منی» از بی نظیرترین و زیباترین و شیواترین
بیانات تاریخ است . طراوت و تازگی در فرازهای شگفت انگیز سخنان ایشان جلوه
گر است . اما چون نوحه های بی پایه مدّاحان گریه آور و سوزناک است ، بیشتر
وقت مجالس عزاداری در اختیار آنان است.
ادامه دارد...
گاه گویه های مطهر telegram.me/amotahar
