«خوداتّکایی» راز و رمز «شکوفایی»!
هر پگاه نو با یک نگاه نو
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 912)
«خوداتّکایی» راز و رمز «شکوفایی»!
من «پرندگانی شاد» و «مرغانی آزاد» را دیدم،
که دسته جمعی با یک «راهبُرد» روی شاخساری «تُرد» نشسته اند.
آنان از «نشستنِ بسیار» و «شکستنِ شاخسار»،
نه «حالتِ بیمی» دارند و نه «ملالتِ وَخیمی»!
زیرا اتّکای آنان نه به «استحکامِ شاخه نهال»،که به «استخدامِ پر و بال» است.
میزان بی نیازی هر «انسان» نسبت به «دیگران»،
به اندازه «توانمندی های ذاتی» و «نیرومندی های حیاتی» خود اوست.
انسان به اندازه ای که از اعتماد به نفس «بکاهد»،
هر چیز را از دیگران «می خواهد»!
انسانِ «خودساخته» و «خودشناخته»،
پس از «اتّکالِ الهی» و «اتّکای به خودآگاهی»،
نگاهش به «بازوی پُرتوان» و «زانوی پایندانِ» خویش است.
او «دامن همّت بر کمر می بَندَد» و «دامنه طاقت را درمی نَوَردَد»،
«کوه را در شکوه ،بنده» می سازد و «نستوه را در ستوه،شرمنده»!
و از زبان «شاعر شیراز»،«حافظ سرافراز» می سراید:
گر چه گردآلودِ فقرم شرم باد از همّتم
گر به آب چشمه خورشید دامن تر کنم
او نه تنها در «گفتار»،که در «رفتار» به اثبات می رساند که:
«خوداتّکایی» راز و رمز «شکوفایی» است.
#شفیعی_مطهر
-------------------------------------
اتّکا: تکیه کردن تکیه داشتن
وَخیم: سخت ،دشوار ،سنگین، ناگوار، ناسازگار
استخدام: خدمت خواستن، به خدمت واداشتن، به کارگماشتن
اتّکال: توکُّل کردن، اعتمادکردن، کار خود را به کسی واگذاشتن و به اعتمادکردن
پایندان: ضامن،کفیل،پذیرفتار،میانجی
ستوه: خسته و درمانده، افسرده و ملول، به تنگ آمده
نستوه: خستگی ناپذیر
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
