«مَنِ سوخته» و «خرمنِ افروخته»!
هر پگاه نو با یک نگاه نو
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1099)
«مَنِ سوخته» و «خرمنِ افروخته»!
دنیا نه تنها «زندانی تنگ»،که «سندانی پُرآژنگ» است.
امّا آنان که «حرفی برای گفتن» و «ذهنی برای شکفتن» دارند،
می توانند از این «قفسِ ضیق» و «محبسِ مَضیق»،
«روزانه» صدها «روزنه» بگشایند
و از هر «پنجره»،هزار «حنجره» فریاد سردهند.
انسان باید «صدفِ سگال» را بشکافد و «گوهرِ کمال» را بیابد.
در این «سیّاره گردان» و «گهواره لرزان»،
کسانی به «زیستن می ارزند»،که «عشق می ورزند»!
عشق «اندوهی ستُرگ» و چون «کوهی بزرگ» است.
عشق چون «برقِ سوزان» از «شرقِ فروزان»
ناگهان بر «جانِ عاشق» و «جهانِ علایق» فرومی بارد،
ولی آن که «مَنِ سوخته» و «خرمنِ افروخته» دارد،
چه باکی دارد از «سوختنِ دوباره» و «افروختنِ همواره»؟!
#شفیعی_مطهر
---------------------------------
آژنگ: چین و چروک،چین و شکن
ضیق: تنگی،سختی
مضیق: تنگنا،جای تنگ
سگال: اندیشه،فکر
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
