«گاه تباهی» و «سپاه سیاهی»(فرگرد1730)
هر پگاه نو با یک نگاه نو
«گاه تباهی» و «سپاه سیاهی»(فرگرد1730)
آن گاه که «چیرگی شب» به «تیرگی کوکب» می انجامد
و «گاهِ تباهی» و «سپاهِ سیاهی»،
به «غایت» و «نهایت» می رسد،
آن گاه «سپیدۀ پگاهی» چون «پدیدۀ آگاهی»،
«دامن زرّینۀ بشکوه» را بر «دامنۀ سبزینۀ کوه» می گسترد.
بدین سان «رود خروشان نور» از «سرچشمۀ جوشان بلور» ،
بر «بستر پهندشت ظلمت» و «خاکستر پلشت ضلالت»،
«جاری» و «ساری» می شود.
و با «ظلمت می ستیزند» و با «ظلم درمی آویزند».
بنابراین هر گاه در «زندگی خویش»،«گزندگی بیش» دیدیم،
خود را «نبازیم»،بلکه بیشتر «بتازیم»،
زیرا هر گاه «فوّاره به بالاترین اوج» و «سرشاره به برترین موج» برسد،
آن گاه از «تراز به سوی شیب» و از «فراز به سوی نشیب» فرومی ریزد.
پس از «موج سختی ها نهراسیم» و «اوج سرسختی ها را بشناسیم»!
شفیعی مطهر
---------------------------
سرشاره: فوّاره
دانلود رایگان کتاب ها و دیگر آثار این قلم در کانال رسمی ندای مطهر
https://t.me/nedayemotahar
