از «فرش» تا «عرش»!(فرگرد1768)
هر پگاه نو با یک نگاه نو
از «فرش» تا «عرش»!(فرگرد1768)
☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃
«درک افلاک ستوده» در گروی «ترک این خاک توده» است.
ما زمانی می توانیم به وسیلۀ «پر و بال نیاز»،«خیال پرواز» را
با «سودای آگاهی» در «فضای لایتناهی» بیاغازیم،
که از «فراز عرش»،«چشم انداز فرش» را بنگریم.
در آن صورت هر «دُشخوار» را «خوار» و هر «سان» را «آسان» می بینیم.
آنان که در «کورانِ تاخت و تازِ بیغوله های زمین می لولند»،
از «بیانِ راز لاله های یقین لال اند»!
ما تا آن گاه که در «پودۀ زمین اسیریم» و با این «تودۀ چرکین درگیریم»،
نمی توانیم چون «گنجینۀ مهر» بر «سینۀ سپهر» بدرخشیم
و بر «زاویه های تاریک ضلالت» و «هاویه های باریک جهالت» نور و نوا بخشیم!
شفیعی مطهر
☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃
سان: رسم،عادت،طرز،روش،مثل،طور / سوهان
کوران: روان،جاری،جریان هوا
پوده: کهنه،پوسیده
هاویه: درّۀ ژرف،جهنّم،دوزخ
