گفتار شعارمدار یا رفتار شعورمحور؟!
گفتار شعارمدار یا رفتار شعورمحور؟!
«بیشتر ناس» را با «تحریک احساس» می‌توان فریفت؛
ولی با «خودارزی» و «خردورزی»،
هیچ «ادیب»،«فریب» نمی‌خورد.
در سال‌های نخست انقلاب بسیاری از نوجوانان و جوانان با توجُّه به ویژگی‌های سِنّی با تاثیرپذیرفتن
از تبلیغات احساس‌مدار مجاهدین خلق در جرگۀ هواداران آنان قرار گرفتند و به زندان افتادند.
پس از شکست آنان در عملیّات مرصاد،هزاران نفر از این جوانان احساساتی با محاکمه‌هایی
نمایشی و پُرشتاب به جوخۀ اعدام سپرده شدند! در حالی که در محیطی مهرآمیز و فطرت‌انگیز
بسیاری از این جوانان قابل ارشاد و تفاهُم بودند.
برای تبیین منطقی و منصفانۀ نظریّۀ فوق، نمونۀ واقعی زیر را خدمتتان تقدیم می‌کنم.
در همان سال‌ها من سمتی در یکی از زیرمجموعه‌های وزارت کشور داشتم.روزی به هنگام
سخنرانی در جمعی جوانی برخاست و با تندی و شجاعت بدون ترس و واهمه پرسش‌هایی
چالشی را علیه مواضع انقلابی من مطرح کرد. من با این که پاسخ مستدلِّ پرسش‌هایش را
داشتم،در آنجا با ملایمت با او برخورد کردم.
پس از پایان سخنرانی او را به نزد خود فراخواندم و در محیطی احترام‌برانگیز و مودّبانه به
پرسش‌هایش به گونه‌ای پاسخ دادم که احساس حقارت نکند و جبهه نگیرد.
این جوان کم‌کم بر اثر گفتگوهای خردمدار و «جدال احسن» از گرایش‌های احساسی مجاهدین
خلق فاصله گرفت و با خودباوری و خردمداری به انسانی شایسته و منطقی مبدّل شد.
من وقتی در ایشان شایستگی‌هایی انسانی و ارزشی و مدیریّتی یافتم،او را برای تصدّی یک
سمت کلیدی پیشنهاد کردم. پس از چند روز مرحوم آقای زواره‌ای معاون وقت وزیر کشور تلفنی
به من اطّلاع داد که فرد پیشنهادی شما از هواداران مجاهدین خلق است. من به ایشان اطمینان
دادم که که اقدام من هشیارانه و عقل‌مدار است.
ایشان نهایتاً گفتند: پس مسئولیت آن بر عهدۀ شما!
و من پذیرفتم.
یعدها من پس از 4 سال از وزارت کشور به وزارت متبوع خود آموزش و پرورش برگشتم،
ولی ایشان با نشان‌دادن لیاقت و کفایت به سمت‌های کلیدی بالاتری هم ارتقا یافتند و پس
از خدمات بزرگی که صادقانه نسبت به مُلک و ملّت انجام دادند،با خوش‌نامی و احترام بازنشسته
شدند و هنوز منشاء خدمات بزرگی نسبت به جامعۀ ایران هستند.
آیا این گونه رفتار مبتنی بر اخلاق اسلامی و با توسُّل به «جدال احسن» دربارۀ بسیاری از آن
جوانان قابل تعمیم نبود؟جوانانی که فقط شیفته و فریفتۀ شعارهایی واهی و احساسی شده بودند!
شفیعی مطهر
