«فروزینۀ مهر و ماه» در «آیینۀ مهرماه»
#شفیعی_مطهر
امروز نخستین روز مهرماه ، نخستین روز سال تحصیلی و یادآور روزی فراموش‌نشدنی برای همۀ درس‌آموزان به ویژه ما فرهنگیان است.
امروز «فروزینۀ مهر و ماه» در «آیینۀ مهرماه» می‌درخشد
و به همۀ تشنه‌های سگال و دانش،چشمه‌های زلال بینش می‌بخشد.
ضمناً از سال ۱۳۵۹ با حملۀ ناگهانی عراق به ایران در روز ۳۱ شهریور آن سال ، این روزها یادآور حادثۀ بسیار تلخی برای همۀ ملل شرق و مسلمان به ویژه برای ما ایرانی‌ها و عراقی‌هاست.
مهر، ماهی است که ماه و مهر دانش بر سینۀ سپهر پژوهش
با طلوعی پرآوازه ، درخششی تازه را می‌آغازند.
در سایه‌سار بهار تعلیم و تربیت ، میلیون‌ها کودک ، نوجوان و جوان پرتکاپو و دانشجو ، بال و پر می‌گشایند و بال در بال ملایک به سوی خلوت‌سرای خورشید و چشمه‌سار نور امید روی می‌آورند.
صحن و سرای مدارس، دبستان‌ها ، دبیرستان‌ها و دانشگاه‌ها آغوش پرمهر خود را می‌گشایند
و این تشنگان زلال حکمت و معرفت را در خنکای روح‌بخش و طراوت‌آفرین خود آرامش می‌بخشایند.
زمزمۀ گرم‌خیز و نرم‌ریز چشمه‌ساران زلال دانش ، دل‌ها را رامش و جان‌ها را آرامش می‌بخشد.
آذرخش آذرافروز و آتشین حکمت ، شمع جان‌ها را برمی‌افروزد
و هستی سرد و سیاه ظلمت جهل را می‌سوزد.
رگبار روان‌بخش باران بهاری تعلیم ، کویر تشنه تکریم جان‌ها را طراوت می‌بخشد .
نغمه‌خوانی شورانگیزِ هزاردستانِ استادانِ دل‌آگاه در صحن و سرای دانشگاه ،
سرود سرورآمیز حقایق را از پنجرۀ سرخ شقایق می‌سراید.
در این شور و حال مستمر کدامین شاعر سخن‌پرور می‌تواند چکامۀ بلند بشریّت را بسراید
و چکاد رفیع انسانیّت را به سر آید؟
کدامین پیکرتراش پرتوان می‌تواند تندیس رویا را تبلور و پردیس زیبا را تصوُّر بخشد؟
کدامین کشاورز کوشا را توانایی است که رویش سبز ریشه را از تراوش زلال اندیشه سقایت کند
و جوانه تُرد تفکّر را از چشمه‌سار روان تدبُّر طراوت بخشد؟
کدامین شاهباز تیزپرواز را توان است تا آبگینۀ گنبد آسمان را بشکافد ،
از قلل رفیع خاک بگذرد ، اوج منیع افلاک را درنَوَردَد و با خدا بر سفرۀ " قابِ قَوسَینِ اَو اَدنی" بنشیند؟
بار یابد به محفلی کان جا
جبرئیل امیـــن ندارد بار
******************
طیران مرغ دیدی تو ز پای بند شهوت
به درآی تا ببینی طیران آدمیت
کدامین افسونگر افسانه‌ساز است که افسانۀ پرواز تا ملکوت را روح بخشد ،
قفس جسم و جهان را بشکند و مرغ گلشن رضوان شود؟
چنین قفس نه سزای چو من خوش‌الحانی است
روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم
کدامین فرشتۀ فرُّخ فال می‌تواند تاجِ "تبارَکَ الله اَحسَنُ الخالِقین" را بر سر نهد ،
بر سریر "خلیفه‌اللّهی" تکیه زند و نشانِ "لَقَد کَرَّمنا بنی آدم" را زیب پیکرۀ خود سازد؟
رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند
بنگر که تا چه حدّ است مکان آدمیّت
کدامین شاهین تیزبال می‌تواند قفس بلورین آمال را درهم بشکند ،
قصر زمردّین خیال را درهم کوبد ،
عرصۀ آرزوی را کوی به کوی بپوید
و "جَنّاتٍ تَجری مِن تَحتهَا الاَنهار" را جوی به جوی بجوید؟
تا به جایی رسد که می‌نرسد
پای اوهــام و پایــۀ افــکار
کدامین پروانۀ عاشق می‌تواند آگاهانه جان شیرین را در آتش عشق بگدازد ،
عاشقانه سر بر پای معشوق بگذارد ، عارفانه از تنگنای جهان درگذرد
و مشتاقانه به فراخنای مُلک لامکان درآید؟
جان گدازی اگر به آتش عشق
عشق را کیمیای جان بینی
از مضیق حیات در گذری
وسعت مُلک لامکان بینـــی
آری از پگاهِ آفرینشِ خامه تا گاهِ نگارشِ این چامه ،
انسان به عنوان شیرین‌ترین گلواژۀ شعر هستی و ایفاکننده نقش اصلی در نمایش آفرینش
مطرح بوده و " ابر و باد و مه و خورشید و فلک " برای او و به فرمان اوست.
این افضلِ خاکیان و مسجودِ افلاکیان ،
اشرفِ مخلوقات و اَرجَحِ موجودات
هنگامی می‌تواند به این شرافت و فضیلت بنازد
که بر اساس حکمت و معرفت و تربیت ، گوهر خود را بسازد.
آغازین روزِ مهرِ هماره فروزان و سالروزِ آموزشِ مهرورزی و مهربانی بر همۀ شما مهربانان مبارک باد!
شما را چشم در راهیم در کانال زیر:
دانلود رایگان کتاب‌ها و دیگر آثار این قلم در کانال گزین‌گویه‌های مطهر
https://t.me/nedayemotahar
