دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۴۰) ویژه عید فرخنده مبعث پیامبر اکرم(ص)

   

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۴۰)

             ویژه عید فرخنده مبعث پیامبر اکرم(ص)

من انسانی را ندیدم که در « حرا»ی تکوین از سوی آفرینشگر عالمین به رسالتی بزرگ و ماموریتی سترگ برانگیخته نشده باشد.

 من با نگرشی ژرف تر و نگاهی شگرف تر هیچ آفریده ای را نیافتم مگر این که از سوی آفرینشگر حکیم به رسالتی عظیم برانگیخته نشده باشد.

 همه موجودات در پهندشت کائنات هر یک برای انجام ماموریتی ویژه و رسالتی خاص برای پیمودن راه کمال و انجام وظیفه از سوی ذات ذوالجلال آفریده شده اند.

انسان به عنوان اشرف مخلوقات و ارشد موجودات رسالتی بس خطیرتر و ماموریتی بسیار چشمگیرتر بر عهده دارد. مسئولیت دشوار هر انسان یافتن رسالت اصیل و نقش بی بدیل خود در عالم هستی است. هر انسان بخشی از این پازل حکیمانه و نقشه جاودانه را به کمال می رساند. اینجاست که مفهوم این سخن سترگ و پیام بزرگ مولا(ع) تبلور می یابد که:« من عرف نفسه فقد عرف ربه»؛ راه خداشناسی از مسیر خودشناسی می گذرد.

 نیز معنی این پیام عظیم پیامبر(ص) تجلی می یابدکه: « رحم الله امرء من عرف قدره » ؛ خدا رحمت کند انسانی را که قدر خود ( و رسالت خود) را بشناسد.  

همچنین علی علیه السلام فرمود: رحم الله امرء علم من این و فی این والی این. 

 خداوند رحمت کند کسی را که بداند کجا بوده و کجا هست و کجا خواهد رفت.

 بنابراین سالروز بعثت پیامبر اکرم(ص) نه تنها روز برانگیخته شدن این بشیر بشر نیست ، و مبعث نه تنها گلی است که در حرا شکفت و عطر دلاویز و گلبرگ رنگ آمیز آن تا ظهور قائم امامت و قیام قیامت ، تاریخ زمان را عطرآگین و جغرافیای زمین را، رنگین کرد؛ بلکه این رویداد عظیم یادآور برانگیخته شدن همه ما انسان هاست برای انجام ماموریت خود. 

آری مبعث چشمه ای بود که از فراز حرا جوشید و زلال آن بر بستر تاریخ خروشید و بوستان های مکرمت را کرامت بخشید و گلستان های سعادت را طراوت . 

 اکنون ما در این روز بشکوه ضمن عرض تبریک به همه باورمندان رسالت و رهپویان نبوت، از خداوند حکیم مسئلت داریم که ما را دست گیرد و در شناخت و انجام رسالتمان یاریمان فرماید .

                                               در کسب رضای حق موفق باشید

                                                       شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۹)

 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۹)

من مردی را دیدم که کوچک و کوتوله بود، اما بزرگی نامش چهارچوب قاب و سقف سحاب را درهم می شکست.  

من مردی را دیدم که بسیار کوچک بود ، ولی سایه اش هی بزرگ و بزرگ تر می شد....من از آن کاهش مایه و افزایش سایه دانستم که آفتاب آن سرزمین رو به غروب می رود!

 

من دفتر خاطراتم را دیدم، ولی در کوچه پس کوچه های دلواپسی آن را گم کردم. من در کنار جویباران آن لحظه های روییدن خود را تماشا می کردم. 

 من معلمانی را دیدم که در طول عمر با برکت خود با خون دل گلستان ها پرورش دادند، اما در روز معلم کسی شاخه گلی به آنان اهدا نکرد...

 

من کودکی را دیدم که بر همه اسباب بازی هایش فرمانروایی می کرد....این گونه شد که من معنای مناسبات و روابط بسیاری ازشهریاران و شهروندان را فهمیدم!! 

ادامه دارد...

                                               شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۸)

  دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۸)

من توپ فوتبالی را دیدم که چون از فوتبالیست ها دور می شد، همه به دنبالش می دویدند؛ اما چون نزد آنان می ایستاد ، با لگدی محکم آن را از خود دور می کردند و باز....

 

من جزیره ای را دیدم سر برآورده از خیال خیزابه های خشمگین و  سر به سوی سپهر سیمین. او به دنیای رهاتر از موج و فراتر از اوج می اندیشید ، نه از خیزش خیزابه ها می لرزید و نه از طوفان اقیانوس می ترسید.

من خفته ای را دیدم که هم به شدت می لرزید و مرتب فریاد می کشید . پنداشتم بیدار است ؛ چون بهتر نگریستم، او نه بیدار و نگران ، که گرفتار کابوس بود و هذیان. از آن پس دانستم که نه هر فریادگری بیدار است و نه هر هشداردهنده ای ، هوشیار!

 من دست های زیادی را دیدم که برایم تکان می دادند، اما دست های کمی را دیدم که تکانم دهند.

 من مادرانی را دیدم که با دستی گهواره کودک را تکان می دادند و با دست دیگر دنیا را.

 

   من حق باوری را دیدم خالی از خیال و عاری از آمال ؛ زیرا چنان از وابستگی ها، وارسته و به حق دل بسته بود که در دل نه جایی برای آرزوهای واهی بود و نه هوس های گاه گاهی.  

نیز من حق ستیزی را دیدم گرفتار خیالات واهی و حالات تباهی ، هر روزی به دستاویزی می آویخت و هر شبی با هوسی می آمیخت.

ادامه دارد...

                                                         شفیعی مطهر 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۷)

  دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۷)

 من کسی را دیدم که می خواست با زندگی کردن قیمت بیابد .... او چون « چرای زندگی » را یافته بود، بنابراین « چگونه » آن را می ساخت.

 و نیز کسی را دیدم که می خواست به هر قیمتی زندگی کند.. او « چگونه » را می ساخت، اما « چرا » را می باخت. 

 من درخت شکست را دیدم و از آن میوه موفقیت چیدم...زیرا از آن درس گرفتم. من موفقیت را پریدن از شکستی بر شکستی دیگر یافتم بدون خستگی.

  من درفش کاوه را در دست ضحاک دیدم... و شگفتا که این قصه در هر صفحه از صحیفه تاریخ تکرار می شد. کاوه های نستوه از ستم به ستوه می آمدند و بر قصرهای قساوت و قیادت ضحاک ها برمی شوریدند .آن گاه که نهضت به نصرت می رسید،باز ضحاک ها با نیرنگ و تغییر رنگ دوباره بر صدر می نشستند و قدر می دیدند! 

 

 من مردمی را دیدم خفته بر فراز کوهی از زر نهفته ، خواب ها بسی سنگین و خفتگان در ژرفای رویاهای رنگین. هر که نغمه بیداری سر می داد ، سر را به باد صرصر می داد. 

  ادامه دارد....                                                               

                              شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۶)

 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۶)

  من شخصیتی را دیدم بسی خرسند و بسیار توانمند . توانایی او آنقدر رشد کرده بود که قادر به پذیرش « خطا » و « اشتباه » خود بود!! همه قدرت او نه در « کشور گیری» که در « انتقادپذیری » بود.

  

 من در مسیر زندگی، رهروی را دیدم که چون راهی برای بازگشت و رقم زدن آغازی خوش نداشت، ناگزیر برای خود پایانی خوش را رقم زد . 

 

 من زیباترین عکس ها را در تاریک ترین اتاق ها ظاهر کردم و این کار این درس را به من آموخت که  هر گاه در قسمتی تاریک از زندگی قرار گرفتم، بدانم که طبیعت می‏ خواهد تصویری زیبا از من بسازد. 

 

  من در خزان باغ « برگی » و « میوه ای » را دیدم که هر دو افتادند؛ اما برگ در انتهای زوال افتاد، ولی میوه در انتهای کمال. آن گاه این پرسش به چالشم طلبید که من برگی زردم، یا سیبی سرخ؟! 

 من حقیقت یابی فکور را دیدم بر مسیر کمال و حقیقت یافته ای مغرور را بر طریق ضلال. 

ادامه دارد.... 

                                               شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۵)

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۵)

من انسان های بی شماری را دیدم که همه در یک چیز مشترک بودند: متفاوت بودن!!

 

 من شجاعی را دیدم که شجاعت را نه جان باختن در رویارویی با شیر ، که در جان سالم به دربردن از شر شیر می دانست. شجاعت نه در جان باختن ، که شیر را بر خاک انداختن است. 

 

 من بذری را دیدم و در دل خاک نهانش کردم. همه آن را نابود انگاشتند و تلف شده پنداشتند، در حالی که فردا سبز و سرافراز سر از خاک برکشید و خود را به افلاک رسانید. 

 

 من آبشاری را دیدم که روایتگر جریان زندگی بود. او با باور به مکتب« این نیز بگذرد»، هم تلخی های خاشاک را می برد و هم شیرینی های طربناک را. او در جریان پرشتاب حیات نه دری به درنگ داشت و نه آهی برای آهنگ.

 

من ذهن را جون کشتزاری دیدم که باید « ایده» را در آن کاشت  با « مطالعه» آن را آبیاری و با « مشورت » آن را تقویت و با « پذیرش انتقاد » آن را آفت زدایی کرد تا بهترین محصول را برداشت. 

ادامه دارد....

                                   شفیعی مطهر

                                                   

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۴)

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۴)

 من در دست های کودکی دبستانی ۷۰ ساله ،« پاک کنی» را دیدم که به جای این که سیاه کاری ها را بزداید، سپیدی ها را نیز سیاه می کرد. هر مشقی را که خود اشتباه می دانست ، می زدود و عملا بر سیاه کاری ها می افزود.

 

 

خشونت

من اقیانوسی از اندیشه را دیدم که فانوس دلان کویر اندیش، سبو سبو از آن می ربودند تا آن را بخشکانند ؛ اما هر قطره زلال و هر موج لایزال آن این سرود را زمزمه می کرد:

هر روز سبو سبو ز ما برگیرند...

                                     تا زود بخشکیم ولی دریاییم... 

 من امیرکبیر را دیدم که در واپسین دم حیات توسط قاتل خود به ناصرالدین شاه پیام داد که :

 « من دارالفنونی ساختم که از هر آجرش، امیرکبیری برمی خیزد!»

 ....اما زهی افسوس که خودکامگان خونریز و فرمانروایان حق ستیز با کشتن اندیشه  ، آجرها را به قیادت می گیرند و آجرسازان را به خدمت! نه نهال بدون ریشه به کار می آید و نه آجر بدون اندیشه !!

 

  من مرغ ماهیخواری را دیدم که هر از چند گاه ماهیان بی آزار را شکار می کرد. ماهیان نیز بی آن که پایداری کنند، ذلیلانه تسلیم خودکامگی او می شدند. روزی ماهیخوار کوشید تا قورباغه ای را شکار کند؛ اما قورباغه شجاع آنقدر گلوی ماهیگیر را فشرد تا او جان سپرد!!

 

من نمازگزاری را دیدم که روی به سوی« قبله» داشت، ولی دل در هوای « قبیله ». آن گونه نیایش می کرد که گویی همه خذای اویند، در حالی که خدای چنان به او توجه می کرد که گویی او تنها بنده نیایشگر اوست! 

 من شمعی را دیدم که شب را می نگریست و بر سیاه دلی او می گریست. 

ادامه دارد...

                                                             شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۳)

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۳)

 

 من گلی را دیدم سرخ و آتشین ، اما به زیر گام های سرد و سنگین. او زیبایی را با همه وجودش فریاد می کرد، اما این صدای نازک و نرم در غوغای دنیای بی شرم گم می شد. گوش ها همه انباشته از غوغا و سرها در آخور غوغاسالاران!

 

من ملتی را دیدم که با هزاران امید و آرزو و تلاش و تکاپو نهالی را در بستر تاریخ سرزمینشان نشاندند و با اشک های دیده و خون های جکیده آن را آبیاری کردند. همه  دلخوشی و امیدشان این بود که در فردایی روشن ، برگ و باری عطرآگین و میوه هایی شیرین برمی آورد و همه کام ها را نوشین می کند و دل ها را آرمین می بخشد؛ اما چند صباحی نگذشت که از آن طوبای نوید، جز ثمراتی پلید نرویید. نمی دانم چه شد که از آن ریشه های آفرین، نهال نفرین جوانه زد و..   

 

  من باران را دیدم ، که بی دریغ بارید....

                            بی منت حیات آفرید....

                                      بی توقع طراوت بخشید......

                                                    و بی خبر رفت !!

 

  من « مرشد»ی را دیدم بس خودخواه و بسی فرگاه . او در زمین، خدا را به جای بندگی ، نمایندگی می کرد. او تنها سپیدجامه بود و همه سیاه نامه . ایمان دیگران آن گاه زلال بود که از غربال او بگذرد. او تنها خود را نزیه می دید و همه را در بزه. آفرینشگر هستی اگر او را بر آستان بهشت می نشاند، بی شک بهشت رضوان خالی می ماند!!

 من پرنده ای را دیدم که از خلوتگاه خورشید می آمد و به دیار پرابهام امید می رفت . کوله بارش پر از واژه های آگاهی بود و انبانش انباشته از پیام های پگاهی. به هر گمشده ای شاخه ای از شعور می بخشید و به هر شب زده ای شراره ای از شور.

 

 ادامه دارد... 

                                                   شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۲)

 

دل دیدنی های

شهر سرب و سراب(۳۲)

من تصویر سیمای آینده را در آیینه گذشته به وضوح دیدم. هر برگ از کتاب دیروز صد گلبرگ از کتاب فردا را تفسیر می کرد و هر صفحه، صد صحیفه از تاریخ را به تصویر می کشید.

 

 من واژه هایی را دیدم که بسیار حقیر و در عین حال کثیر به نظر می رسیدند؛ اما در بیان حرف های دل، ناتوان و از حمل این بار گران، نگران بودند. 

 

من مرغی را دیدم که نه در فکر آب و دانه بود و نه در اندیشه خانه و لانه . او قوت را برای کمال قنوت می طلبید و ملک را برای وصال ملکوت. چون از امارت کسی نمی ترسید، از اسارت هیچ قفسی نمی هراسید.

  

من خروس هایی را دیدم که با هم درمی آویختند و خون یکدیگر را می ریختند ، بدون این که یکدیگر را بشناسند و از کینه ای بهراسند.  خروس ها خرد را با غربال خون می بیختند و بر سر و روی شاباش دیگران فرومی ریختند... و این چنین بود تفسیر دردناک بسیاری از جنگ های تاریخ بشر!!

 ...و سربازانی را دیدم که همدیگر را نمی شناختند ، اما با هم می جنگیدند، در راه تامین منافع کسانی که همدیگر را می شناختند، اما با هم نمی جنگیدند!

 

ادامه دارد... 

                                                                  شفیعی مطهر

دل دیدنی های شهر سرب و سراب(۳۱)

 
  دل دیدنی های

شهر سرب و سراب(۳۱)

 من دو پدیده را خاردار دیدم: حقیقت و گل سرخ.  

 

 من قله بلند کوهی را دیدم که چون از ژرفای دشت به آن می نگریستی، نماد شکوه بود و نمود نستوه؛ اما چون بر فراز بلندای آن صعود می کردی، غرورش زیر پاهای کوه پیمای تو تحقیر می شد و حقیر می نمود....و شگفتا که چه بسیار انسان های بزرگ نیز چنین اند!!

 

 من موج خروشانی را دیدم که آنی آرام نمی گرفت ؛ اما آرامش می بخشید، حیاتش در گردون بود و مرگش در سکون.

من برده داری را دیدم به نام « مصرف زدگی! » که با رسنی نامرئی به نام « مصرف »، همه را اسیر خود کرده بود. او همگان را به دنبال خود به هر سمت و سویی می کشید.

 رشته ای بر گردنم افکنده «دوست؟!»    

می کشد هر جا که خاطرخواه اوست

  او بردگان مصرف را نه با زور و قدرت ، که با میل و رغبت به اسارت می برد. آنان خود برای بردگی صف می کشیدند و بر یکدیگر سبقت می جستند. در این اسارت هرکس امیرتر، اسیرتر!  

   من دروغ گویی را دیدم که دروغ ویژه « سیزده به در» را به همه روزهای سال تعمیم داده بود. در این گیر و دار دروغ سیزده دیگر رنگ باخته بود! 

 

ادامه دارد....

                           شفیعی مطهر