از «یلدای سیاه» تا «صفای پگاه»
من
زیان سبز درخت را «آموزگاری پویا» و« معلمی گویا» دیدم؛ پیش از این که
شاخسارانش نور را ببینند،ریشه هایش تاریکی را تحمل کرده اند؛یعنی برای
رسیدن به نور« آگاهی» از دهلیزهای« سیاهی» باید گذشت.
برای رسیدن به «صفای پگاه» باید از «یلدای سیاه»گذشت!
(شفیعی مطهر)
دل گرمی یا سرگرمی؟!
من یک انگیزه «دل گرمی» را بهتر از هزار آمیزه« سرگرمی» دیدم.
آن،امید می آفریند و این،تردید!
آن،طراوت می بخشد و این،رخوت!
استثمارگران هماره می کوشند«سر»ها را گرم کنند و «دل» ها را سرد!
پس بیاییم با گرم کردن دل ها ،«امید»بیافرینیم و «تردید» را بمیرانیم!
(شفیعی مطهر)
قلب پاک و عقل با ادراک
من یک قلب پاک و عقل با ادراک را از همه معابد،مساجد و کلیساها مقدس تر دیدم.
(شفیعی مطهر)
«تفکیر» یا «تکفیر»؟!
من رشد و رویش گل ها و ریاحین را در ریزش «باران تند» دیدم نه غرش «بوران تندر».
بنابراین دانستم رشد و رویش ذهن ها و استعدادها بر اثر استدلال های« خردپذیر »است نه فریادهای« تحقیر» .
انسان ها با انگیزش «تفکیر» رشد می کنند ،نه با یورش «تکفیر».
(شفیعی مطهر)
تفکیر:(مصدر باب تفعیل- عربی) اندیشه کردن، اندیشیدن، اندیشه
تکفیر :(مصدر باب تفعیل - عربی)کسی را کافر و بی دین خواندن،به کفر و بی دینی نسبت دادن
«استمرار نوزایی» یا «انتظار میرایی!»
من انسان ها را چون درختان خشک در زمستان دیدم،
ما انسان ها می توانیم هم چشم به راه بهاری« دلپذیر» باشیم
و هم منتظر تبر هیزم شکنی« پیر».
با آن «می بالیم» و از این« می نالیم».
با آن «تجدید حیات» می کنیم و با این،«تشدید ممات».
بنابراین گزینش با ماست؛«استمرار نوزایی» یا« انتظار میرایی! »
(شفیعی مطهر)
«سر» یا «سربار»؟!
------------------
من یعقوب را معلمی «لایق» و آموزگاری «عاشق» دیدم.
او به من آموخت که چشم اگر یوسفش را نبیند،«کور» باشد،به که« پرنور».
من این سر را از آن خواهم که اندر راه معشوقم
فدا سازم،چه باشد«سر» که گردیده است«سربارم»
(شفیعی مطهر)
اسارت در دام شهرت
h
من مردی را دیدم که در اثر فریبندگی وساوس و برای ورود به کتاب رکوردهای گینس به جای پرورش از« بُن»، به رویش« ناخُن» پرداخت.
بناراین دانستم وقتی که در وجود انسان قابلیتی برای اثربخشی بر جهان بشری نباشد،
به هر سویی، سر و به هر سرایی، در می زند تا سری در بین سرها درآورد.
«شهرت» برای افراد« بی پایه» و اشخاص« فرومایه» ،سربرآوردن در میان سرهاست!
اگر شد با «مقام» و گر نه،با«اوهام»!
«شهرت» برای اینان«دامی ژرف» و «فرجامی شگرف»است!
(شفیعی مطهر)
