«بندِ بندگی» یا «شرِّ شرمندگی»؟
هر پگاه نو با یک نگاه نو
#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1424)
«بندِ بندگی» یا «شرِّ شرمندگی»؟
تا هنگامی که هر «میوه» با هر «شیوه» ،
با درخت «پیوند» دارد و بدان «پایبند» است،
همۀ «عوامل» به طور «کامل»،
در جهت «رشد و رشاد» و «جلوگیری از فساد» در خدمت آن اند.
«آب،طراوتش» می بخشد و «آفتاب،لطافتش»؛
ولی آن گاه که «رشتۀ وصال» و «سرشتۀ اتّصال» آن
از «نهال گسست» و به «فصال پیوست»،
همۀ «عواملِ کمال» برای آن «وسایلِ زوال» می شوند.
«آب،عامل پوسیدگی» می شود و «آفتاب،عامل پلاسیدگی».
«نگاهِ بینش» در «کارگاهِ آفرینش» بر این حقیقت پای می فشارد
که تا هنگامی که «هالِ انسان» با «نهالِ یزدان» پیوند دارد،
همۀ «پدیده های هستی» و «آفریده های اَلَستی»،
«لایزال می درخشند» و به او «کمال می بخشند»؛
ولی چون به «کانونِ نور» و «قانونِ شعور» پشت کند،
جز «سایۀ خویش» و «سازمایۀ تشویش» ،
«چیزی درنمی یابد» و «پشیزی برنمی تابد»!
از این پس او را «قُدرت،کر و کور» می کند و «شُهرت،مور و مغرور».
«پول،مستش» می کند و «تیول،سرمستش».
«بندِ بندگی ،شرافت» است و «شرِّ شرمندگی،آفت».
بیاییم از باور خویش این «آفت را بزداییم» و خود را با این «شرافت بیاراییم»!
#شفیعی_مطهر
---------------------------------
فصال: از یکدیگر جداشدن
هال : قرار، آرامش ، صبر
مور:مورچه، کنایه از: شخصی حقیر و کوچک
تیول: واگذاری زمین و ملک به کسی از طرف پادشاه که آن شخص از طریق مالیات آن ملک برای خود درآمدی فراهم می آورد
کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر
